Η οποιαδήποτε πυρκαγιά δεν μπορεί να κάψει τα όνειρα των ανθρώπων, ακόμη κι αν αυτά είναι από χαρτί.
Not any fire can burn people's dreams, even if they are made of paper.

Marilena Rapanaki

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Ο καρκίνος των φτωχών


Φίλε μου έχεις δει  ή ακούσει να πεθαίνει από καρκίνο κάποιος πάμπλουτος μεγαλοβιομήχανος ή επιχειρηματίας ; Διάσημοι άνθρωποι πολλοί, άσημοι αμέτρητοι.
Παιδιά, νέοι και μεγαλύτεροι παλεύουν με την ασθένεια καθημερινά στα νοσοκομεία. Μάχη άνιση, ύπουλη, βρώμικη.
Ο γιατρός στην καλύτερη περίπτωση είναι μέρος του φαύλου κύκλου που οδηγεί στην αφετηρία: « θα κάνουμε ότι μπορούμε » και στην χειρότερη είναι μέρος του μουχλιασμένου συστήματος: « περάστε από το ιατρείο μου και βλέπουμε » ( για να τα αρπάξει με την άνεση του και να έχεις την ψευδαίσθηση πως θα σε προσέξει περισσότερο ).
Η γιαγιά μου έλεγε « έχει ο Θεός », ύψιστη αυτή η ανάγκη για πίστη, όμως αναρωτιέμαι, για ποιους έχει ; Μήπως για τους φαρμακοβιομήχανους ; Φτου κακά θα μου βάλω πιπέρι στο στόμα, μα πως μπορώ να μιλάω για συνομωσίες και φαντάσματα εκεί που όλα κυλάνε σαν γάργαρο νεράκι…
Μια βόλτα στα ογκολογικά θα σε πείσει φίλε μου. Η σαπίλα έχει αρχίσει να μου προκαλεί εμετό. Οι βολεμένοι εντολείς παίζουν με τις μαριονέτες τους με στόχο τις ακόμα πιο γεμάτες τσέπες. Μόνο που τυχαίνει αυτές οι μαριονέτες να έχουν ψυχή. Πονούν μα κινούνται στον ρυθμό που τους δίνουν. Αυτή η παράσταση δεν έχει τέλος, οι μαριονέτες είναι από ανακυκλώσιμο υλικό, φθείρονται, αντικαθίστανται, το έργο συνεχίζεται και το χειροκρότημα ποτέ δεν έρχεται.
Φίλε μου, η μάνα σου, ο πατέρας σου, η σύντροφος σου, η αδερφή σου, το παιδί σου, ο φίλος σου, ο θείος σου, ο παππούς σου, παλεύουν με τον καρκίνο με γυμνά χέρια και η ζωή συνεχίζεται… για πόσο;

Μαριλένα Ραπανάκη     


Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Γιατί Μαριλένα

Στην  μπέμπα μου, με διάθεση αυτοκριτικής. Εύχομαι να το διαβάσει όταν μεγαλώσει και να καταλάβει πως οι άνθρωποι έχουμε ατέλειες και οφείλουμε στους εαυτούς μας να παλεύουμε μέσα μας για να τις κατανοήσουμε.

17/6/2014, 6:47

Είναι φορές που θέλω με μια γομολάστιχα το μυαλό να σβήσω
να διαγράψω μνήμες που πονούν
μα αν το κάνω και φωνάξουν τ’ όνομα μου
θα νομίζω πως για άλλη θα μιλούν.
Το κάθε γράμμα κι ένα δάκρυ
μια ιστορία θανατερή
που πάνω της κουβαλάει αναπάντητα γιατί
γιατί Μαλώνω με εμένα στο καθρέφτη μου μπροστά;
γιατί Ανασαίνω απελπισμένα όταν το θράσος με ξεπερνά;
γιατί Ρωτάω αν πονάει αυτός που με κλοτσάει;
γιατί Ιδρώνω όταν κοιτώ τον ουρανό;
γιατί Λέω δικαιοσύνη κι εκεί που λόγος δε μου πέφτει;
γιατί Είμαι έτσι;
γιατί Νομίζω πως όλα τα γνωρίζω;
γιατί Ανάβω σαν τσακμάκι με των άλλων τα λάθη;
Ψάχνω να βρω τις απαντήσεις
κι ως τότε αν μπορείς κακία μη μου κρατήσεις
ίσως τα καταφέρω αύριο, ίσως σε δυο χρόνια, ίσως και ποτέ
αλλά να ξέρεις θα πεθάνω προσπαθώντας.
                           
                        Μαριλένα Ραπανάκη             

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Έλληνες Ποιητές - Ανθολόγιο


Ευχαριστώ τις κυρίες Βαρβέρη και Κακογιαννάκη για την άψογη συνεργασία, που είχε ως αποτέλεσμα την συμμετοχή μου στο συγκεκριμένο ανθολόγιο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σμυρνιωτάκης.
Το ποίημα "Χάρτινο Όνειρο" το οποίο διακρίθηκε το 2007 και ήταν η αφετηρία μου στο χώρο της λογοτεχνίας δημοσιεύεται για πρώτη φορά. Το αφιερώνω στην μνήμη του πατέρα μου Ανδρέα Ραπανάκη που ήταν παρόν στην βράβευση από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Στη μνήμη του λατρεμένου μου μπαμπά Ανδρέα Ραπανάκη (9/7/1954-6/1/2014)


Θυμάμαι που μου έλεγε ιστορίες. Ήταν με κοντά παντελόνια και γρατζουνισμένα γόνατα όταν ‘έτρεχε στην παραλία του Προβατά. Αργότερα οικογενειακώς άφησαν την Μήλο για την Αθήνα. Μετακόμισαν στη Φωκίωνος Νέγρη τη δεκαετία του εξήντα. Εκείνος ο μεγάλος γιος του θυρωρού, δούλευε στο μανάβικο της γειτονιάς και ήταν αγαπητός σε όλους. Λάτρευε τα Χριστούγεννα και αξημέρωτα σηκωνόταν για να πει πρώτος τα κάλαντα.
Μεγάλωσε ,σπούδασε μηχανολογία,  έγινε καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, πάντα φιλικός με τους μαθητές του, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, μαστόρευε, έχτιζε, προσέφερε.
Μαχητής της ζωής μέχρι το τέλος, ντόμπρος, με μια καρδιά γεμάτη αγνότητα, τίμιος, εργατικός όσο λίγοι, οικογενειάρχης, δυνατός, παντοτινός νικητής.
Ο Ανδρέας Ραπανάκης έφυγε νωρίς στα 59 του χρόνια, δεν ήταν παιδί ούτε διάσημος αστέρας , όμως είναι και θα είναι ο μπαμπάς μου.
Καλή αντάμωση στον παράδεισο για μια παρτίδα τάβλι.
                                              Ευχαριστώ για όλα.-

                                                       Μαριλένα