Φίλε μου έχεις δει ή ακούσει να πεθαίνει από καρκίνο κάποιος πάμπλουτος
μεγαλοβιομήχανος ή επιχειρηματίας ; Διάσημοι άνθρωποι πολλοί, άσημοι αμέτρητοι.
Παιδιά, νέοι και μεγαλύτεροι
παλεύουν με την ασθένεια καθημερινά στα νοσοκομεία. Μάχη άνιση, ύπουλη,
βρώμικη.
Ο γιατρός στην καλύτερη
περίπτωση είναι μέρος του φαύλου κύκλου που οδηγεί στην αφετηρία: « θα κάνουμε ότι μπορούμε » και στην χειρότερη είναι μέρος του μουχλιασμένου
συστήματος: « περάστε από το ιατρείο μου και βλέπουμε » ( για να τα αρπάξει με
την άνεση του και να έχεις την ψευδαίσθηση πως θα σε προσέξει περισσότερο ).
Η γιαγιά μου έλεγε « έχει ο
Θεός », ύψιστη αυτή η ανάγκη για πίστη, όμως αναρωτιέμαι, για ποιους έχει ;
Μήπως για τους φαρμακοβιομήχανους ; Φτου κακά θα μου βάλω πιπέρι στο στόμα, μα
πως μπορώ να μιλάω για συνομωσίες και φαντάσματα εκεί που όλα κυλάνε σαν
γάργαρο νεράκι…
Μια βόλτα στα ογκολογικά θα
σε πείσει φίλε μου. Η σαπίλα έχει αρχίσει να μου προκαλεί εμετό. Οι βολεμένοι
εντολείς παίζουν με τις μαριονέτες τους με στόχο τις ακόμα πιο γεμάτες τσέπες.
Μόνο που τυχαίνει αυτές οι μαριονέτες να έχουν ψυχή. Πονούν μα κινούνται στον
ρυθμό που τους δίνουν. Αυτή η παράσταση δεν έχει τέλος, οι μαριονέτες είναι από
ανακυκλώσιμο υλικό, φθείρονται, αντικαθίστανται, το έργο συνεχίζεται και το χειροκρότημα
ποτέ δεν έρχεται.
Φίλε μου, η μάνα σου, ο
πατέρας σου, η σύντροφος σου, η αδερφή σου, το παιδί σου, ο φίλος σου, ο θείος σου, ο παππούς
σου, παλεύουν με τον καρκίνο με γυμνά χέρια και η ζωή συνεχίζεται… για πόσο;
Μαριλένα Ραπανάκη
