Πες μου μαμά

Πες μου μαμά, τι είναι ζωή ;

άσε τα παραμύθια

γιατί είναι έτσι η ζωή ;

γιατί πονάει η αλήθεια ;

Υπάρχει ένας ουρανός

που όλοι τον κοιτάζουν

μα δε μπορούν παιδάκι μου

όλοι να τον θαυμάζουν.

Πες μου μαμά, γιατί ήρθα εδώ ;

λίγο απ΄ το φως σου δωσ’ μου

να το σκορπίσω γύρω μου

να φέγγω με το φως σου.

Ήρθες εδώ για να πονάς

ν’ αντέχεις και ν’ αγαπάς

να βρεις εσύ το φως σου

κι εγώ να ζω εντός σου.

Μαριλένα Ραπανάκη   

Μουσική - Ακροστιχίδα

Μαγεία

Ονειροπόλων  

Υδρόγειος 

Σείριος

Ισορροπία

Κάρμα 

Ηδονή

                         Μ.Ρ.

Το γέρικο μυρμήγκι

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια όμορφη αυλή ζούσε ένα γέρικο μυρμήγκι. Από τη μέρα που γεννήθηκε ζούσε εκεί. Είχε μάθει τα βήματα των ανθρώπων που έβγαιναν κάθε τόσο στην αυλή και τα απέφευγε με προσοχή.

Είχε αρκετή ώρα να δει τον αγαπημένο του φίλο κι άρχισε να τον ψάχνει. Τον βρήκε στην άκρη του μωσαϊκού, πατημένο πάνω σ’ ένα πράσινο σχέδιο με ορθογώνιο σχήμα. Μετά το σοκ έφερε την παρέα του για να τον πάρουν πίσω στην μυρμηγκότρυπα έστω και νεκρό, πριν καταλήξει με το πρωινό πλύσιμο της αυλής στο σιφόνι.        

Το γέρικο μυρμήγκι έπεσε σε βαθιά σκέψη. Γιατί οι άνθρωποι μας πατάνε ; Είναι τόσο δύσκολο να συνυπάρξουν μαζί μας ; Ίσως είναι… Βιάζονται και δεν βλέπουν που πατάνε. Δεν σκύβουν, δεν βλέπουν πέρα από τους εαυτούς τους.

Ξεχνούν πως μια μέρα θα καταλήξουν σ’ έναν λάκκο κι ένας σωρός από μυρμήγκια κι άλλα έντομα θα περπατούν στα κορμιά τους.  

Αφιερωμένο στους δυνατούς που πιστεύουν ότι η ευαισθησία είναι αδυναμία.                                   Μ.Ρ.  

Τασούλα - Διήγημα

https://eyelands.gr/2018/04/24/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE-eyelands-%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1/

Επιλογή Eyelands – «Τασούλα»

Δημοσιεύθηκε την 24 Απριλίου 2018 από paraxenesmeres

Συνεχίζουμε τη δημοσίευση των διηγημάτων που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό του 2017 με θέμα «παράξενοι έρωτες». Σειρά έχει το διήγημα της Μαριλένας Ραπανάκη

//Τασούλα//

Στη ζωή είναι δύσκολο να είσαι μόνος. Έτσι έμαθα να πηγαίνω στο καφενείο και να παίζω πρέφα με τα γερόντια. Ο γιός μου αν με άκουγε τώρα, θα κρατούσε το στομάχι του από τα γέλια. Ε τι να κάνουμε Αντρίκο ; Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι κι εγώ γέρασα.

Θυμάμαι πέρυσι, έβλεπα την κυρά μου να πηγαίνει σκυφτή και την πείραζα. « Όταν σε πήρα ήσουνα το ωραιότερο παγόνι του νησιού, τώρα… ». Δεν μιλούσε η καημένη, περίμενε να πάμε στο σπίτι για ν’ αρχίσει την μουρμούρα. Μετά μου έβανε στα χέρια το σκαλιστό καθρεφτάκι, για να κοιτάξω τα μούτρα μου. Κι εγώ συνέχιζα την καζούρα « φτου μου, να μη με μαθιάσω ». Όχι πως πίστευα ότι είμαι κανένα παιδαρέλι, αλλά με έβλεπα συμπαθητικό.

Ποιος ξέρει, που σεργιανάει η ψυχή σου κυρά μου ; Το πήρα απόφαση, θα πάρω μια γάτα για να με χαϊδεύει. Λένε πως στις γάτες αρέσουν τα χάδια. Θα την έχω παρέα, θα παίζω με το κομπολόι μου κι αυτή θα με γαργαλάει με τις πατούσες της.

Στο πεζούλι, πλάι μου, στην άκρη του κάδου σκουπιδιών, ακροβατεί η Τασούλα. Αυτή η αγριόγατα με είχε γρατζουνίσει, τότε που με την κυρά πήγαμε να της δώσουμε τα αποφάγια του μεσημεριού. Όρμισε και μου έσκισε την μπλούζα. « Τασούλα θα σε ονομάσω, στριμμένο γατί ». Είπα με νεύρα, για να με ακούσει η γυναίκα μου και να τσαντιστεί. Τελευταία φορά την πήρε το μάτι μου στο μνημόσυνο της Τασούλας μου. Είναι όμορφη και μοιάζει της κυράς μου. Τα ίδια πράσινα μάτια, το τρίχωμα της καφέ, όπως τα μαλλιά που έβαφε η δικιά μου. Ακόμα και το ίδιο όνομα…

« Ήρθες να μου χιμήξεις πάλι Τασούλα ; » Πλησιάζει την μαγκούρα μου και τρίβεται πάνω της καθώς γρυλίζει. Θέλει να μου πει κάτι μα δεν το καταλαβαίνω. Με θωρεί κατάματα και μου κάνει « νιάου », με μια φωνή τόσο γνώριμη! Αμέσως την βάζω κάτω από την μασχάλη μου και μπαίνουμε στο σπίτι. Πάει και κάθεται πάνω στο σκρίνιο, δίπλα στη φωτογραφία της κυράς μου. Στην τηλεόραση αρχίζει μια ταινία, γράφει με μεγάλα γράμματα « παράξενοι έρωτες ».

Ο Αντρίκος με το τηλεφώνημα με διακόπτει.

Μπαμπά δεν θα μπορέσω να έρθω το Πάσχα.

Δεν πειράζει αγόρι μου. Τα έμαθες ; Ερωτεύτηκα την Τασούλα.

Τι λες, είσαι καλά ;

Περίφημα είμαι. Εδώ την έχω και με την ουρά της ξεσκονίζει την κορνίζα της μάνας σου.

Το επόμενο πρωί έφτασε το παλικάρι μου με την γυναίκα του και ξεκίνησαν να μου μιλάνε για τον θάνατο της Τασούλας. Ψυχολόγος η νύφη μου, άρχισε τα επιστημονικά της. Ύστερα τον τράβηξε παράμερα κι άκουσα να του ψιθυρίζει πως μου λείπει η κυρά μου και πως δεν έχω κάτι ανησυχητικό. Είδατε, έχω ακοή εικοσάχρονου.

Αφού έφυγαν για το αεροδρόμιο, κάτσαμε με την Τασούλα μπροστά στο πικάπ. Με μια απαλή πετσέτα προσπαθούμε να καθαρίσουμε τον σκονισμένο δίσκο. Παράλληλα την ταΐζω φράουλες. Πρώτη φορά βλέπω γάτα να τρελαίνεται για φρούτα. Αλλά αυτή δεν είναι μια απλή γάτα, είναι η Τασούλα !

Το αγαπημένο μου τραγούδι παίζει δυνατά, έχω την Τασούλα αγκαλιά και χορεύουμε. « Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει και θα σου χτίσω μια μικρή φωλιά ». Τραγουδάω με όλη μου τη φωνή, για να με ακούσει η γυναίκα μου.

Μια εβδομάδα αργότερα

Ο κυρ Θόδωρος δεν άντεξε μακριά από την κυρά του. Τον βρήκε ο καφετζής στο ντιβάνι του σπιτιού του, με την Τασούλα κουλουριασμένη πάνω στην σταματημένη καρδιά του. Ο Αντρίκος τον έβαλε μαζί με την μάνα του.

Η Τασούλα δεν έφυγε ποτέ από κοντά του…

**

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ονομάζομαι Μαριλένα Ραπανάκη είμαι τριάντα τεσσάρων χρονών και ζω στην Αθήνα. Καθημερινά διεκδικώ το δικό μου κομμάτι στον ουρανό της αγάπης και της αλήθειας. Το καινούργιο μου μυθιστόρημα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μ.Σιδέρη.

Ραδιοφωνική κουβέντα με τον Μαρίνο Κουνάδη

Βιβλίων Έργα - "Ασπρόμαυρες Ψυχές" - Εκ βαθέων κουβέντα με την Γεωργία Ρετετάκου

https://vivlionerga.blogspot.gr/2018/03/blog-post_13.html


Επιμέλεια Συνέντευξης Ρετετάκου Γεωργία


   Διάβασα πριν λίγες ημέρες ένα ιδιαίτερο βιβλίο με πολλούς και έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς. Το Ασπρόμαυρες Ψυχές της Μαριλένας Ραπανάκη που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη.  Κάποιες αλήθειες κρυμμένες πίσω από το νέο πόνημα της θα μοιραστεί μαζί μας σήμερα η Μαριλένα Ραπανάκη απαντώντας σε κάποιες στοχευμένες ερωτήσεις μου που αφορούν κυρίως το νέο της βιβλίο.
   Ασπρόμαυρες Ψυχές έτοιμες να σας κερδίσουν και να σας απομονώσουν σε έναν δικό τους ανηφορικό και δύσβατο δρόμο. Έναν δρόμο όμως που σκοπό έχει να διδάξει και να αναδείξει μερικά καίρια σημεία της σημερινής πραγματικότητας.

1.Τίτλος του Βιβλίου σου είναι Ασπρόμαυρες Ψυχές. Τι υποδηλώνει ο τίτλος αυτός;

Ο τίτλος είναι σαρκαστικός καθώς δεν υπάρχει χρώμα στον πόνο των ανθρώπων. Ο έγχρωμος Χάρης πληγώνεται από μια κοινωνία λευκών κι η λευκή Χαρά πληγώνεται εξίσου από μια κοινωνία μελαμψών. Ασπρόμαυρες ψυχές είναι αυτές που πονούν, παραδομένες στα στερεότυπα της κοινωνίας που μας καλεί να χρωματίσουμε τους ανθρώπους. Όμως όλοι οι άνθρωποι είμαστε πολύχρωμα και αυτόφωτα όντα. 

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που σε παρακίνησε να γράψεις αυτό το Βιβλίο;

Ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο έχοντας την ανάγκη να αποτυπώσω τον απέραντο πόνο και την μοναξιά των ανθρώπων που διαφέρουν από το κοινωνικό σύνολο.

Πάντα υπάρχει μια εξήγηση πίσω από μια κακή συμπεριφορά απέναντι στον συνάνθρωπο και συνήθως αυτή η εξήγηση βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο γαλουχούμαστε μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία μας.

3. Ποιο είναι το ισχυρότερο μήνυμα που ήθελες να περάσεις στους αναγνώστες μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο σου;

Όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας αλλά μας ενώνουν ο πόνος και οι ανθρώπινες αδυναμίες μας. Όλοι πέφτουμε αλλά σημασία έχει να προσπαθούμε να σηκωνόμαστε και να ελπίζουμε πως το φως της αγάπης θα μας ζεστάνει ξανά μέχρι την επόμενη πτώση. Στη ζωή δεν είναι τίποτα δεδομένο και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για τις ευτυχισμένες στιγμές μας. Υπάρχει αγάπη μέσα μας αρκεί να την αφήνουμε να μας κατακλύζει για να καλυτερεύουμε τον κόσμο μας. 

4. Καταπιάνεσαι στο βιβλίο με πολλά κοινωνικά ζητήματα. Όπως οι φυλετικές διακρίσεις, η αναπηρία, η διαφορετικότητα στις σχέσεις. Για θέματα όπως η εκμετάλλευση ανηλίκων. Και πετυχαίνεις να αγγίξεις και να αφυπνίσεις τους αναγνώστες. Πως επέλεξες τα ζητήματα αυτά; Υπήρξε κάποιο θέμα που σε δυσκόλεψε η προσέγγιση του;
Προσπαθώ να αφουγκράζομαι την κοινωνία στην οποία είμαι ενεργό μέλος. Νιώθω χρέος μου μέσω της γραφής να μην κλείνω τα μάτια σε όλα τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας και να ωραιοποιώ ή να κουκουλώνω καταστάσεις. Η ωμή αλήθεια είναι προτιμότερη από οτιδήποτε άλλο επειδή μπορεί να σοκάρει, να αφυπνίσει και να μας φέρει αντιμέτωπους με τους δικούς μας κρυμμένους φόβους.

Δεν δυσκολεύτηκα στην προσέγγιση κάποιου θέματος, γράφω πηγαία χωρίς περιορισμούς και θέλω να πιστεύω πως αυτό μου βγαίνει σε καλό. Σύμφωνα με την ταπεινή μου γνώμη όταν γράφεις με γνώμονα την αγάπη και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, δύσκολα πέφτεις σε ατοπήματα και δύσκολα προσβάλεις. 

5. Μια αλυσίδα ανθρώπων και γεγονότων καθορίζουν και καθορίζονται. Πιστεύεις στην αλληλεπίδραση των πράξεων στην ζωή μας; Πιστεύεις πως ο ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την ζωή του άλλου;

Οι άνθρωποι που μας μεγαλώνουν και όλοι όσοι συναντάμε στη ζωή μας ανάλογα με τον ρόλο που παίζουν σε αυτή, έχουν άμεσο αντίκτυπο στην πορεία μας και στις πράξεις μας. Αδιαμφισβήτητα ένας άνθρωπος ή ακόμα κι ένα μόνο γεγονός μπορεί να αλλάξει την ζωή κάποιου. 

6. Στο βιβλίο υπάρχει ένα σύνολο συμπτώσεων. Ποιος ο ρόλος των συμπτώσεων στην ζωή σου;
Οι συμπτώσεις στο βιβλίο υπάρχουν για να αναδείξουν πως πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και τίποτα μα τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το καλό με το κακό μπορούν να συμβαδίσουν και να παραπλανήσουν όταν έχουμε καλούπια στο μυαλό μας περί «αγίων» ανθρώπων. 

Τα σημαντικότερα πράγματα στην ζωή μου έχουν γίνει από σύμπτωση. Είναι σαν μια ανώτερη δύναμη που κάποιοι την ονομάζουν Θεό, κάποιοι άλλοι μοίρα ή πεπρωμένο, να με ωθεί στον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω.

Πάντως αυτός ο δικός μου δρόμος, έχω την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση ότι είναι αυτός που η ίδια ενδόμυχα έχω επιλέξει.

7. Αυτοθυσία. Ελευθερία. Προσφορά. Υπέρτατα αγαθά στην ζωή του κάθε ανθρώπου. Φανερώνονται μέσα στο βιβλίο και οριοθετούν τις πράξεις των ηρώων. Για σένα ποιο είναι η μεγαλύτερη αξία που διέπει την ζωή σου και θα πάλευες με όλες σου τις δυνάμεις για την διατήρηση της και την εξύμνηση της;
Η προσφορά και η ανιδιοτέλεια μέσω της αγάπης με καθορίζει, με συγκλονίζει και με γεμίζει ευτυχία κι ελπίδα για το μέλλον μας ως ανθρωπότητα.

8. Αθήνα- Ρίο Ντε Τζανέιρο- Κρήτη - Μήλος κρύβει κάτι η επιλογή σου να επιλέξεις τις συγκεκριμένες πόλεις δράσης της ιστορίας σου; Για ποιο λόγο επέλεξες αυτές τις τοποθεσίες;
Στην Αθήνα ζω από τότε που γεννήθηκα, η Κρήτη και η Μήλος είναι οι τόποι καταγωγής μου που αγαπώ και γνωρίζω. Επίσης ήθελα ο αγαπημένος μου ήρωας Γιάννης Πετράκης να είναι μεγαλωμένος στην Κρήτη. Το Ρίο Ντε Τζανέιρο είναι το μέρος που συγκεντρώνει έντονες κοινωνικές αντιθέσεις γι’ αυτό και το επέλεξα.

9. Υπάρχει αγαπημένος ήρωας μέσα στην συγκεκριμένη ιστορία σου; Και αν υπάρχει γιατί τον ξεχώρισες;

Όπως πρόδωσα στην προηγούμενη απάντηση, ο αγαπημένος μου ήρωας σε αυτό το βιβλίο είναι ο γιατρός Πετράκης. Όταν στηνόταν στο μυαλό μου η αρχή της ιστορίας του βιβλίου, χρειαζόμουν έναν γιατρό που θα ήταν ναι μεν καλός επιστήμονας αλλά κυρίως καλός, ευαίσθητος και ζεστός άνθρωπος, με μεγάλη ψυχή και διάχυτη δοτικότητα.

Έχω την τύχη να γνωρίζω μια τέτοια γιατρό και πλέον να την θεωρώ δικό μου άνθρωπο, κάπως έτσι έδωσα το επώνυμό της στον ήρωα μου. Βέβαια η ζωή του Γιάννη Πετράκη δεν έχει σχέση με την ζωή της αγαπημένης μου γιατρού. Άλλωστε δεν θα είχε νόημα για μένα να γράψω μια βιογραφία.

10. Πόσο χρόνο σου πήρε για να γράψεις το βιβλίο; Μίλησε μας λίγο για πράγματα ιδιαίτερα που συνδέονται με την συγγραφή αυτού του βιβλίου. Με πράγματα που έκανες στην διάρκεια συγγραφής του. Ακολουθείς γενικότερα κάποια ιδιαίτερη τελετουργία όταν γράφεις;

Αν θυμάμαι καλά γύρω στους έξι μήνες έγραφα τις «Ασπρόμαυρες Ψυχές». Γράφω χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, συνήθως μεταμεσονύχτιες ώρες που επικρατεί ηρεμία στο σπίτι. Αν μέσα στη μέρα μου έρθει μια ιδέα-σκέψη προσπαθώ να την καταγράψω όπου βρω και αργότερα όταν είμαι μόνη μου την αναπτύσσω.

11. Το εξώφυλλο σε φόντο γκρίζο και ασπρόμαυρο αντανακλά απόλυτα τον τίτλο. "Ασπρόμαυρες Ψυχές " Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για την επιλογή του;

Θεωρώ το εξώφυλλο απόλυτα ταιριαστό με το βιβλίο. Είχα φανταστεί ένα χέρι που στάζει αίμα να κοσμεί το εξώφυλλο και με την πολύτιμη βοήθεια της Δώρας Σιάτρα που υπογράφει την επιμέλεια του εξωφύλλου βγήκε πιστεύω το ιδανικότερο αποτέλεσμα.

12. Ξεκίνησες γράφοντας ποίηση. Πόσο εύκολο είναι να μπορέσεις να διαχειριστείς τον λόγο σε ένα τόσο διαφορετικό είδος όπως είναι το μυθιστόρημα; Εσύ τι ξεχωρίζεις την ποίηση ή τον πεζό λόγο; Ποια δικιά σου προσωπική ανάγκη καλύπτει το κάθε είδος;

Προσπαθώντας να γράψω ποίηση νιώθω πως ακουμπάω τ’ αστέρια, με τον πεζό λόγο αισθάνομαι πως προσπαθώ ν’ ακουμπάω τις ανθρώπινες ψυχές. Τα χρειάζομαι και τα δύο για να εκφράζομαι και για να ισορροπώ.

13. Ποιο είναι το μεγαλύτερο Όνειρο σου που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα;

Δεν κάνω μεγάλα όνειρα. Ωστόσο νομίζω πως η μεγαλύτερη μου ανάγκη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα συνεχές όνειρο που πραγματοποιείται καθημερινά χωρίς να με χορταίνει… Ν’ αγαπάω και ν’ αγαπιέμαι χωρίς όριο!

14. Αν σε ρωτούσε κάποιος. Όπως υποσυνείδητα ρωτάνε όλοι οι αναγνώστες που αναζητούν ένα βιβλίο μέσα στην πληθώρα των νέων ή παλαιότερων εκδόσεων. Για ποιο λόγο να επιλέξω να διαβάσω το Βιβλίο "Ασπρόμαυρες Ψυχές" τι θα του απαντούσες; Για ποιο λόγο θα ήθελες να διαβαστεί το βιβλίο σου;

Οι «Ασπρόμαυρες Ψυχές» υπάρχουν για όσους θέλουν να ξαφνιαστούν, να πονέσουν για να μπορέσουν να αναγεννηθούν, να έρθουν αντιμέτωποι με τους δικούς τους φόβους και με την δική τους αντίληψη για την αποδοχή της διαφορετικότητας των ανθρώπων. Οι «Ασπρόμαυρες Ψυχές» γράφτηκαν για όσους θέλουν εν τέλει να λυτρωθούν υπό το πρίσμα της αγάπης. Θα κριθεί από το αναγνωστικό κοινό αν το εγχείρημα πέτυχε.

15. Πες μας κάτι δικό σου για το τέλος. Μια σκέψη, μια ευχή ή ότι άλλο εσύ θα ήθελες να προσθέσεις στην όμορφη κουβέντα μας.
Να γελάμε, να κλαίμε, να μοιραζόμαστε, να δινόμαστε απλόχερα! Ακόμα κι αν πληγωθούμε στην πορεία θα γιατρευτούμε και θα είμαστε πιο δυνατοί και δημιουργικοί από ποτέ. Όπως έχω γράψει και στο προηγούμενο βιβλίο μου, η αγάπη είναι το ίδιο το φως. Έτσι λοιπόν με το φως της αγάπης αγγίζουμε την ευτυχία και την ουσία της ύπαρξής μας.

Ευχαριστώ πολύ την Μαριλένα Ραπανάκη που μοιράστηκε μαζί μου κάποιες από τις απορίες και τις σκέψεις μου που γεννήθηκαν μέσα από το Βιβλίο της. 

Ευχαριστώ και εγώ Γεωργία μου για τα καίρια ερωτήματα σου. 

Συνέντευξη - Βιβλιομανία-Βιβλιολατρεία

"Συνέντευξη με τη Μαριλένα Ραπανάκη"

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Μ.Ρ.: Ο Καζαντζάκης.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Μ.Ρ.: «Ο μικρός Πρίγκιπας» του Εξυπερύ.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Μ.Ρ.: Μια απροσδιόριστη ανάγκη καταγραφής όσων αισθάνομαι. Ένα μόνιμο έντονο συναίσθημα με οδηγούσε πάντα και με οδηγεί ακόμη και σήμερα στη συγγραφή.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ασπρόμαυρες ψυχές”;

Μ.Ρ.: Οι «Ασπρόμαυρες Ψυχές» προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα της ισότητας και της διαφορετικότητας των ανθρώπων. Υπό το πρίσμα της αγάπης κάθε πληγή επουλώνεται και οι ήρωες βγαίνουν στο φως.

Ερώτηση 5η: Γιατί θελήσατε να τιτλοφορήσετε το βιβλίο σας με τόσο “σκοτεινές” λέξεις;

Μ.Ρ.: Ο τίτλος συνδέεται άμεσα με δυο κεντρικούς ήρωες του βιβλίου. Ο έγχρωμος Χάρης βιώνει το περιθώριο στην Αθήνα των λευκών και η λευκή Χαρά μπαίνει στο εξίσου μοναχικό περιθώριο στο Ρίο Ντε Τζανέιρο των μελαμψών.

Ερώτηση 6η: Στις λατινικές χώρες, όπως είναι η Βραζιλία, βλέπουμε να “διαιωνίζεται” το πρόβλημα της μαφίας, η οποία αποκτά μεγάλη δύναμη και καταφέρνει να κινεί τα νήματα. Πιστεύετε ότι όσοι δίνουν πληροφορίες για αυτούς έχουν τέτοιες επιπτώσεις στις ζωές τους όπως και ο Χάρης;

Μ.Ρ.: Ζούμε σ’ έναν κόσμο άγριο. Η εγκληματικότητα έχει εξαπλωθεί σαν χολέρα όπου υπάρχουν άνθρωποι. Όπως είπε και ο Πλούταρχος « δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο απ’ τον άνθρωπο, όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του ».

Ερώτηση 7η: Ο Χάρης δέχεται μεγάλο ρατσισμό στο βιβλίο σας, και δεν είναι ο μόνος από τους ήρωές σας. Θεωρείτε πως ο ρατσισμός είναι ένα θηρίο, το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί;

Μ.Ρ.: Είναι αλήθεια ότι ανήκω στους τυχερούς ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει προσωπικά το απεχθές πρόσωπο του ρατσισμού. Ωστόσο προσπαθώ να αφουγκράζομαι την κοινωνία στην οποία ζω, και αναζητώ συγγραφικά την πηγή κάθε κακού. Ο ρατσισμός δεν είναι μια καραμέλα που την μασάμε όλοι για να εντυπωσιάσουμε με την ασχήμια του κόσμου μας. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο που μας εμποδίζει να εξελιχθούμε ως ανθρωπότητα. Εκτιμώ πως θα εξαλειφθεί μόνο όταν ο εγωκεντρισμός καταρρεύσει.

Ερώτηση 8η: Οι ήρωές σας ερωτεύονται και τους ερωτεύονται. Τι θέση έχει στη ζωή σας ο έρωτας;

Μ.Ρ.: Οι ήρωες του βιβλίου πιστεύω ότι ζουν για τον έρωτα αλλά τους ενώνει η αγάπη.
Ο έρωτας είναι ζωή αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με το υπέρτατο συναίσθημα της αγάπης. Ο έρωτας εμπεριέχει κτητικότατα και αυτό τον κάνει εγωπαθή. Ειδικά σε μακροχρόνιες σχέσεις χρειάζεται να αναζωπυρώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να νιώθουμε ζωντανοί. Είναι σαν ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται, η λάβα του μας καίει. Ε μετά χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για να απολαύσουμε την επόμενη έκρηξη. Πάντως είναι ευτυχία ο έρωτας με τον ίδιο άνθρωπο για πολλά χρόνια. Ακόμα καλύτερα μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Μ.Ρ.: Να γελάνε δυνατά και να κλαίνε φανερά. Να ζουν τις στιγμές τους, να τις εκτιμούν και να τις τιμούν.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Μ.Ρ.: Είναι νωρίς για να μιλήσω για το επόμενο συγγραφικό μου βήμα.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Μ.Ρ.: Δική μου η ευχαρίστηση! Να είστε καλά!

https://www.facebook.com/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1-995407077168400/?hc_ref=ARSlfhe7cqrJHhZTaGQHnmih5twrde4TQ40y3c9z7JTsKR646UZF2EmfI8AR5-bulwM&pnref=story

Συνέντευξη στο Bookia.gr

http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=7e7c788b-7490-4fe1-9165-df44c1b44144


Μαριλένα Ραπανάκη, μιλάει στην Πόπη Ξοφάκη

Η Μαριλένα Ραπανάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Σπούδασε τοπογραφία και πληροφορική. Έχει εργαστεί ως τοπογράφος, αλλά κυρίως ως εκπαιδευτικός ενηλίκων σε Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης στον τομέα της πληροφορικής.

Εξέφρασε τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες από τα εφηβικά της χρόνια, που ασχολείται με το γράψιμο. Έχει διακριθεί στο χώρο της ποίησης από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών και λογοτεχνικά περιοδικά. Βαθιά πεποίθησή της είναι πως η μετριοφροσύνη αρμόζει στους ευφυείς, προσδίδοντάς τους το προνόμιο της συνεχούς ανόδου.

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του έργου της «Ν’αγαπάς όπως δε μπορούν οι άλλοι», η συγγραφέας μίλησε στο Bookia.

Ε: Σπουδάσατε τοπογραφία και πληροφορική. Πως συμβαδίζουν αυτά τα δύο με τη συγγραφή. Ήταν απωθημένο ή τρόπος έκφρασης;

Οι δυο αυτές επιστήμες που σπούδασα όπως σωστά επισημάνατε δεν έχουν καμία σχέση με τη συγγραφή. Το γράψιμο ήταν και είναι μέχρι σήμερα για μένα μια ακατανίκητη ανάγκη εξερεύνησης της κοινωνίας. Ανάγκη έκφρασης και αποτύπωσης.

Ο τίτλος του βιβλίου ακούγεται ως προτροπή. Είναι τυχαίο;

Την περίοδο που το βιβλίο ήταν συγγραφικά στην τελική ευθεία και αναζητούσα τον ιδανικό τίτλο, ήμουν έγκυος και προσπαθούσα σ’ ένα τετράδιο που είχαμε αγοράσει με τον σύντροφό μου να καταγράψω κάποιες ευχές-προτροπές για τον νέο άνθρωπο που θα ερχόταν στον κόσμο. Χωρίς διάθεση διδακτισμού, μόνο τα όνειρά μου και οι προσευχές μου γι’ αυτό το πλάσμα που περίμενα. Έτσι δημιουργήθηκε ο τίτλος του βιβλίου «Ν’αγαπάς όπως δε μπορούν οι άλλοι».

Στο βιβλίο σας θίγετε και το θέμα της υιοθεσίας. Πόσο αποδεκτό είναι από τη κοινωνία μας;

Δυστυχώς οτιδήποτε διαφέρει από τα κοινωνικά στερεότυπα αποτελεί ταμπού. Ωστόσο λόγω της αυξημένης υπογονιμότητας τα ζευγάρια στρέφονται στην υιοθεσία όλο και περισσότερο, όμως η ελληνική γραφειοκρατία στήνει εμπόδια και αποθαρρύνει τους ανθρώπους που θέλουν να χαρίσουν την αγάπη τους σε κάποιο παιδί που την χρειάζεται.

Τα ονόματα των ηρώων, Αγάπη, Πίστη, το νησί Ζωή έχουν συμβολική σημασία;
Ιδιαιτέρως της Πίστης, είναι ειρωνικό;

Μου αρέσουν οι συμβολισμοί και τα λογοπαίγνια καθώς γράφω. Με βοηθούν να περάσω τα μηνύματα που θέλω.

Πιστεύετε ότι ένα μέρος των ανθρώπων και ιδίως νέοι, προφασίζονται την ανεργία και τη κρίση και προτιμούν να μένουν άπραγοι χωρίς να προσπαθούν για το οτιδήποτε;

Άνθρωποι που προτιμούν να μένουν άπραγοι υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα πιστεύω είναι, πως η κοινωνία μας θα βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να γίνουν παραγωγικοί και ενεργοί ενώ τα πάντα γύρω μας καταρρέουν;

Τι γνώμη έχετε για τη πολιτική μας κατάσταση, υπάρχει ελπίδα να ορθοποδήσει ο ελληνικός λαός και να μπορέσει να ανακάμψει;

Θέλω να πιστεύω πως πάντα υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Είμαι φύσει αισιόδοξη όμως ομολογώ πως νιώθω να πηγαίνω κόντρα στο κύμα. Εύχομαι να μη πνιγούμε και να ορθοποδήσουμε.

Μερικοί γονείς βάζουν πιο πάνω τα δικά τους θέλω από των παιδιών τους με ανεπανόρθωτες συνέπειες. Ποια είναι η άποψή σας;

Ο κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Η οικογένεια μας πλάθει και μας καθορίζει. Οι γονείς οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες των παιδιών μας. Να τα βοηθάμε να ανακαλύπτουν τις δικές τους δεξιότητες και να κάνουν τα δικά τους όνειρα. Τα παιδιά μας δεν είναι η συνέχειά μας, ούτε ιδιοκτησία μας. Είναι αυτόφωτες υπάρξεις που οφείλουμε να τους προσφέρουμε όσο γίνεται περισσότερα εφόδια για να αντιμετωπίσουν την ζωή όπως επιθυμούν.

Σ' ένα σημείο λέτε, "η φυλακή είναι μια αναπαράσταση του έξω κόσμου, σε μεγενθυμένο βαθμό. Το να είσαι μέλος μιας ομάδας σε βοηθάει να επιβιώσεις, να έχεις κάποιο σημείο αναφοράς και να κερδίσεις το σεβασμό των υπολοίπων. Ενας άνθρωπος είναι εύκολος στόχος."
Αναπτύξτε μας αυτή σας τη διαπίστωση και που τη στηρίζετε;

Σε όλα τα στάδια της ζωής μας εντασσόμαστε σε ομάδες στις οποίες προσπαθούμε να βρούμε κοινά σημεία αναφοράς. Από το σχολείο ακόμα, αν δεν ενταχθείς στο κοινωνικό σύνολο π.χ. στην ομάδα μπάσκετ, στην ομάδα του χορού, στην χορωδία, οπουδήποτε… τότε η κοινωνία θα σε δείξει με το δάχτυλο, θα σε απομονώσει. Η μοναξιά είναι σκληρή. Αν κάποιος νιώθει πως ο εσωτερικός σου κόσμος δεν συμβαδίζει με την αγριότητα γύρω μας και δεν βρίσκει συνοδοιπόρο δεν πρέπει να απογοητεύεται. Να προσπαθεί να ενταχθεί κάπου και σταδιακά θα επιβάλει τον δικό του ξεχωριστό εαυτό.

Το βιβλίο το αφιερώσατε στη μνήμη του πατέρα σας και στη μητέρα σας. Πόσο σας στήριξαν στις επιλογές και τα όνειρά σας, και πόσο παίζει ρόλο στη ψυχολογία των παιδιών η υποστήριξη των οικείων προσώπων;

Ναι, οι γονείς μου με έμαθαν να αγαπώ χωρίς όριο. Δεν μου το είπαν αλλά μου το έδειξαν μέσα από την δική τους αγάπη προς εμένα. Τους οφείλω την ύπαρξή μου και είμαι ευγνώμων και περήφανη που έχω αυτούς τους γονείς. Μιλάω σε χρόνο ενεστώτα γιατί και ο μπαμπάς μου νιώθω ότι είναι δίπλα μου και ζει μέσα μου.

Οι δικοί μας άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να μας δώσουν φτερά για να πετάξουμε ή να μας τα ξεριζώσουν.

Βάζετε κάποιους από τους βασικούς ήρωές σας να έχουν έναν μεταφυσικό ρόλο. Μετά θάνατον παρατηρούν τις οικογένειές τους από ψηλά. Πιστεύετε στη μεταθάνατον ζωή; Υπάρχει η αντίπερα όχθη;

Είναι ανάγκη μου να πιστεύω πως υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που μας βοηθάει στις δύσκολες στιγμές. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή αλλά ξέρω πως αυτή η σκέψη είναι ανακουφιστική για κάποιον που έχει χάσει έναν δικό του άνθρωπο.

Πιστεύετε ότι υπάρχει αγάπη στις μέρες μας, η αγάπη και η αυτοθυσία για το συνάνθρωπο για να σώσεις μια ζωή;

Η αγάπη είναι το υπέρτατο συναίσθημα. Δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο! Όταν βάζουμε το εγώ μας κάτω από κάποιον άνθρωπο, τότε τον αγαπάμε. Υπάρχει περίσσευμα αγάπης σε πολλούς ανθρώπους, δεν έχουμε παρά να τους αναζητήσουμε.

Στο βιβλίο βάζετε την κεντρική ηρωίδα, την Αγάπη, να γράφει ένα λεύκωμα προς το γιο της. Ενδόμυχα μήπως μιλάτε για σας συμβουλεύοντας παράλληλα και τη δική σας κόρη με τη βοήθεια της Αγάπης;

Γράφω με την ψυχή μου οπότε υποσυνείδητα αποτυπώνεται αυτό που είμαι στο χαρτί.

Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η ζωή όλων μας πρέπει να κάνουμε μελλοντικά σχέδια ή είναι προτιμότερο να ζούμε το τώρα;

Να απολαμβάνουμε το τώρα, να σεβόμαστε ότι υπάρχει γύρω μας και αναπόφευκτα έρχονται τα σχέδια για το μέλλον.

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε μια σπονδυλωτή ιστορία που στην ουσία μπορούν να γίνουν αυτόνομα μυθιστορήματα;

Είναι αλήθεια αυτό που λέτε, το έχω διαβάσει και σε αρκετές κριτικές για το βιβλίο. Όντως οι ιστορίες θα μπορούσαν να γίνουν αυτόνομα μυθιστορήματα. Ξεκίνησα να γράφω για την μητρική αγάπη καθώς όμως η ιστορία εξελισσόταν ήθελα να αποτυπώσω όλες τις εκφάνσεις της αγάπης, την πατρική, την φιλική, την ερωτική. Η αγάπη είναι πληθωρική και καταιγιστική. Κάπως έτσι η ιστορία έγινε σπονδυλωτή.

Προς το τέλος αναφέρεστε στη ζωή λέγοντας ότι είναι μια "πόρνη που ζητά αντάλλαγμα για να προσφέρει χαρά". Καταλήξατε σε αυτό το συμπέρασμα μέσα από προσωπικά βιώματα;

Είναι ένα προσωπικό βίωμα.

Πως εκτιμάτε τη συμβολή του Bookia στην προβολή των συγγραφέων και του έργου τους;

Είστε σημαντικοί αρωγοί και σας ευχαριστούμε!

Παρουσίαση του βιβλίου "Ασπρόμαυρες Ψυχές" 3/2/2018 - Βίντεο&Φωτογραφίες

"Ασπρόμαυρες Ψυχές" - Οι πρώτες κριτικές για το βιβλίο

https://vivlioaromata.blogspot.gr/2018/02/blog-post_91.html#more

Γράφει η Βίκυ Τάσιου

 Κάποια βιβλία έχουν τόσα πολλά να πουν, που δεν σταματάς την ανάγνωση τους μέχρι να φτάσεις στο τέλος.

Ανοίγεις την πρώτη σελίδα και κλείνεις το βιβλίο μόνο όταν το έχεις τελειώσει.
Οι ασπρόμαυρες ψυχές είναι ένα τέτοιο βιβλίο.
Ιδιαίτερο, πρωτότυπο μα πάνω από όλα ένα βιβλίο για το άσπρο και το μαύρο των ανθρώπινων ψυχών.
Από μία ιστορία που διαδραματίστηκε στα χρόνια του Πολυτεχνείου ταξιδεύουμε στην Κοπακαμπάνα και από κει στην Κρήτη με τελικό προορισμό την Αμερική.
Οι ήρωες που θα γνωρίσουμε έχουν πολλά να μας πουν αλλά και πολλά περισσότερα να μας διδάξουν.
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα όπου ο έρωτας είναι ο πρωταγωνιστής.
Είναι αυτός που δίνει δύναμη αλλά ταυτόχρονα σημαδεύει και τους οι ήρωές μας.
Μία αναπηρία, ένας θάνατος και μία αρρώστια θα ενώσουν τις ζωές του Χάρη και της Χαράς, του Γιάννη και της Ισμήνης, της Ερωφίλης και του Στέλιου.
Μέσα από τις ζωές τους και τα λάθη τους θα έρθουμε αντιμέτωποι με πολλά προβλήματα του σήμερα.
Ένα βιβλίο που υμνεί τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και δίνει μαθήματα ζωής.
Η δύναμη της ψυχής και η δύναμη του έρωτα μπορούν να νικήσουν τα πάντα.
Η συγγραφέας με γραφή λιτή αλλά ταυτόχρονα και συγκινητική μέσα στις λίγες σελίδες το βιβλίου έρχεται να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.
Τα κοινωνικά θέματα με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι σίγουρα δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.
Από την Ελλάδα του ρατσισμού ταξιδεύουμε στην Βραζιλία.
Στη χώρα των αντιθέσεων.
Του πλούτου και της ανθρώπινης εξαθλίωσης.
Από τις παραλίες της Κοπακαμπάνα μεταφερόμαστε στις φαβέλες.
Εκεί γινόμαστε μάρτυρες της παιδικής πορνείας και των ναρκωτικών.
Στο εν λόγω μυθιστόρημα θίγονται πάρα πολλά κοινωνικά ζητήματα της Ελλάδας αλλά και της Βραζιλίας.
Ο ρατσισμός, η υιοθεσία , η αρρώστια η στοχοποίηση των ανθρώπων που είναι διαφορετικοί ,το παρεμπόριο ,η πορνεία και η μαφία.
Οι ασπρόμαυρες ψυχές είναι ένα βιβλίο που έρχεται να μας διδάξει ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουμε τους ανθρώπους με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση.
Η ιστορία που μπορεί να κρύβεται στην ψυχή του καθενός δεν μπορεί να φανερωθεί εύκολα.
Με τα μάτια της ψυχής μπορούμε όμως να δούμε πέρα από τα στερεότυπα.
Η αγάπη, τα λάθη, οι ανθρώπινες αδυναμίες, η εσωτερική δύναμη αλλά και η εκδίκηση μας συντροφεύουν σε όλο το ταξίδι.
Βάφουν τις ψυχές των ηρώων με άσπρο και μαύρο.
Εσείς απλά πρέπει να ξεχωρίσετε το χρώμα του καθενός.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1596696853698861&set=a.1474210305947517&type=3&theater

Γράφει η Βασιλική Διαμάντη.

“Ασπρόμαυρες ψυχές” της Μαριλένας Ραπανάκη
Ο Χάρης ερωτεύεται παράφορα τη Χαρά, ο Γιάννης την Ισμήνη και ο Στέλιος την Ερωφίλη και αντιστρόφως. Αλλά η ζωή πολλές φορές παίζει περίεργα παιχνίδια. Μία αυτοκτονία, μία αναπηρία και μία αρρώστια θα βρεθούν μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους. Η μοίρα θα ενώσει τις ζωές τους με έναν περίτεχνο τρόπο. 
Ο τόπος όπου διαδραματίζεται η ιστορία είναι στην Ελλάδα και στη Βραζιλία. Σε κάθε χώρα, η συγγραφέας καταφέρνει να αναδείξει τα κοινωνικά ζητήματα που αιμορραγεί τους πολίτες του. Στην Ελλάδα ο ρατσισμός και τα στενά στερεότυπα και στη Βραζιλία το παρεμπόριο, η παράνομη πορνεία, τα ναρκωτικά, τα γκέτο των συμμοριών καθώς και το σαθρό σύστημα της δικαιοσύνης, όπου κανείς δεν τολμάει να τα βάλει μαζί της. Άλλωστε, γνωρίζουν ότι αν το κάνουν στην καλύτερη των περιπτώσεων τα στόματα σταματάνε να μιλάνε και στη χειρότερη... τα πτώματα μιλάνε και οικογένειες πεθαίνουν. Ο νόμος ένας... η σιωπή! Και, έτσι, οι παρωπίδες κυριαρχούν!
Πολλά τα θέματα, τα οποία θίγονται μέσα από την ιστορία που ξετυλίγεται. Ο ρατσισμός, η παιδική πορνεία, το εμπόριο ναρκωτικών, το λάθος σώμα, η υιοθεσία, η ορφάνια, η κοινωνική ανισότητα, η φτώχεια, ο πλούτος, η στοχοποίηση των ανθρώπων, ο χλευασμός, η διαφορετικότητα, οι οργανώσεις βίας και πολλά άλλα συνθέτουν το παζλ των ηρώων. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, το οποίο αν και μυθοπλαστικό είναι τόσο αληθινό. Τα θέματα που προκύπτουν κατά την ανάγνωση είναι αυτά που τα κάνουν προσωπικά, διαπροσωπικά, οικογενειακά, φιλικά και γενικότερα κοινωνικά. Αυτά θα μπορούσαν να συμβούν σε όλους μας ή στον διπλανό μας.
Η γραφή της συγγραφέως είναι λιτή, απλή, κατανοητή και μεστή, μα πάνω απ' όλα συγκινητική. Κάθε άνθρωπος έχει βιώσει τον ρατσισμό ή έστω ήταν παρών σε μία μορφή βίας απέναντι σε έναν συνάνθρωπό του. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που χειρίστηκε τις ζωές των ανθρώπων με την απαιτούμενη ευαισθησία, αναλόγως την ηλικία του καθενός του εξ αυτών. Η ωραιοποίηση δεν υπάρχει. Αντιθέτως, η συγγραφέας μιλάει με την καρδιά της και θέτει και εκθέτει τις σύγχρονες κοινωνίες. Μας λέει ότι τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει. Ακόμα και αν αυτό μοιάζει ότι χρειάζεται βοήθεια. Τα προσωπεία πέφτουν και η αλήθεια βγαίνει στο φως έστω και αργά... Σίγουρα είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο, το οποίο πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί και να μάθουμε να μην κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση αλλά από την καρδιά του άλλου. Πίσω από κάποιον εγκληματία μπορεί κρύβεται μία αγνή ψυχή και πίσω από κάθε ευάλωτο ένας στυγερός δολοφόνος. Γιατί οι ψυχές διακρίνονται σε άσπρες και σε μαύρες. Μπορείτε να δείτε το χρώμα τους; Η συγγραφέας μπόρεσε και το αποτύπωσε μέσω της ιστορίας της!

Παρουσίαση του βιβλίου "Ασπρόμαυρες Ψυχές" 3 Φεβρουαρίου στον Ιανό(Αθήνα) στις 14:00

http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=87f673c2-8a19-401d-aa07-edaeebbb47bf